Te dwie firmy, zamiast przygotowywać się do starcia wprowadzając dwa niezgodne ze sobą formaty dysków laserowych połączyły siły w celu utworzenia jednego standardu technologii cyfrowego zapisu dźwięku.
Philips był odpowiedzialny za zaprojektowanie technologii zapisu, korzystając z doświadczenia nabytego przy wyprodukowanych wcześniej laserowych napędach dysków. Tak jak poprzednio zastosowano układ zapisu danych w postaci układu otworów i powierzchni płaskich, odczytywanych później za pomocą lasera. Firma Sony opracowała układy przetworników analogowo-cyfrowych, kodowania cyfrowego i projekt kodu korekcji błędów.
W roku 1980 firmy ogłosiły standard CD-DA, który byt określany jako format Red Book (czerwona książka, od koloru okładki tego dokumentu). Specyfikacja Red Book zawierała opis zapisu, próbkowania i fizyczny format płyty o średnicy 120 mm, który przetrwał do dnia dzisiejszego. Plotka głosi, że rozmiar ten został wybrany, ponieważ na takiej płycie mogła się zmieścić cała Dziewiąta Symfonia Beethovena, która trwa około 70 minut.
Po opublikowaniu specyfikacji obaj producenci rozpoczęli wyścig, który z nich pierwszy wprowadzi na rynek odtwarzacz płyt CD. Ponieważ firma Sony miała większe doświadczenie związane z elektroniką cyfrową, ta właśnie firma jako pierwsza wyprodukowała odtwarzacz. Philips przegrał wyścig z Sony o jeden miesiąc. Pierwszego sierpnia 1982 roku dostępny był na rynku pierwszy odtwarzacz Sony CDP-101 oraz pierwsza płyta CD album 52nd Street Billy Joela. Odtwarzacz na początku był sprzedawany w Japonii i Europie; w USA znalazł się na półkach sklepowych na początku 1983 roku. W roku 1984 Sony wprowadził do sprzedaży pierwszy przenośny i pierwszy samochodowy odtwarzacz płyt CD.
{loadposition adsense2}
Firmy Sony i Philips współpracowały przy tworzeniu standardów CD przez całą dekadę i w roku 1984 wspólnie opublikowały standard CD-ROM Yellow Book. Zmienił on medium zapisu dźwięku cyfrowego w medium zapisu danych możliwych do odczytu przez komputer. Napędy zgodne ze specyfikacją Yellow Book korzystają z tego samego formatu fizycznego jaki mają płyty CD z muzyką, ale posiadają zmodyfikowaną elektronikę pozwalającą na bezbłędny zapis i odczyt danych. Wszystkie kolejne standardy CD (nazywane od kolorów ich okładek) odwoływały się do definicji fizycznych parametrów dysku zdefiniowanego w pierwszym standardzie, Red Book. Od czasu wprowadzenia standardu Yellow Book (CD-ROM) płyta przeznaczona na początku tylko do przechowywania muzyki mogła być stosowana do przechowywania dowolnych danych lub programów.
