Wydrukuj tę stronę

Technologia DVD

  25 lipiec 2010
Oceń ten artykuł
(0 głosów)

Technologia DVD jest podobna do technologii CD. Obie wykorzystują nośnik o tej samej wielkości (120 mm średnicy, 1,2 mm grubości z 15 mm otworem w środku) z wytłoczonymi w tworzywie poliwęglanowym dziurami i obszarami płaskimi. Jednak przeciwnie do CD, dyski DVD mogą posiadać dwie warstwy zapisu na jednej stronie i mogą być zapisywane dwustronnie.

Każda warstwa jest tłoczona osobno, a połączone razem tworzą dysk o grubości 1,2 mm. Proces produkcji jest w większości identyczny jak CD. z taką różnicą, że każda warstwa jest tłoczona z osobnego kawałka tworzywa poliwęglanowego, a następnie są one łączone razem w gotowy produkt. Zasadnicza różnica pomiędzy CD i DVD tkwi w większej gęstości zapisu odczytywanego przez laser o krótszej długości fali, położony bliżej dysku, co pozwala na zapisanie większej ilości danych. Dyski CD są jednostronne i mogą mieć tylko jedną warstwę wytłoczonych dziur i obszarów płaskich, natomiast dysk DVD może mieć do dwóch warstw na stronę i może być zapisywany obustronnie.

Podobnie jak w przypadku dysków CD, w każdej warstwie jest wytłaczana jedna fizyczna ścieżka w postaci spirali, która rozpoczyna się wewnątrz dysku i rozwija się na zewnątrz. Dysk obraca się przeciwnie do ruchu wskazówek zegara (patrząc od spodu) i na spiralnej ścieżce znajdują się dziury i obszary płaskie identycznie jak na dysku CD. Każda zapisana warstwa jest powlekana cienką warstwą metalu, aby odbijała światło lasera. Zewnętrzna warstwa posiada cieńszą warstwę, która pozwala przeniknąć promieniowi lasera do warstwy wewnętrznej.

Jeżeli dysk jest jednostronny, etykieta jest umieszczana na górze, natomiast jeżeli jest dwustronny, etykietę można umieścić jedynie na małym pierścieniu w środku dysku. Tak samo jak w przypadku CD. odczyt informacji z DVD odbywa się dzięki odbijaniu promienia lasera o niskiej mocy od jednej z odblaskowych warstw. Laser kieruje skupioną wiązkę na dolną warstwę, natomiast element światłoczuły wykrywa światło odbite. Gdy promień trafi w obszar płaski ścieżki, jest on odbijany; gdy trafi w dziurę, odwrócenie fazy pomiędzy światłem rzuconym i odbitym powoduje zniesienie się fali świetlnej i w efekcie nie jest wykrywane światło odbite. Poszczególne dziury w dysku DVD mają głębokość 0,105 mikrona i 0,4 mikrona szerokości. Zarówno dziury i obszary płaskie mają różną długość, od około 0,4 mikrona do 1,9 mikrona (na dysku jednowarstwowym).

Sposób działania napędu DVD wykorzystuje tę samą optykę lasera do odczytu dziur i obszarów płaskich co CD. Większa pojemność jest osiągana dzięki kilku czynnikom:

  • 2,25 razy mniejsza długość dziury (0,9 - 0,4 mikrometra).
  • 2,16 razy zmniejszona szerokość ścieżki (1,6 - 0,74 mikrometra).
  • Nieco większy obszar danych (8605 - 8759 milimetra kwadratowego).
  • Około 1,06 razy bardziej efektywna modulacja kanału bitowego.
  • Około 1,32 razy bardziej efektywny kod korekcji błędów.
  • Około 1,06 razy mniejszy narzut na sektor (2048/2352 - 2048/2064 bajty).

Dziury i obszary płaskie w DVD są o wiele mniejsze i położone bliżej siebie niż w przypadku CD. co pozwala na zapisanie na tym samym nośniku fizycznym dużo większej ilości danych. Na rysunku 13.7 pokazane jest, że ścieżka dysku DVD jest ponad pięć razy gęściejsza niż na dysku CD. Napęd DVD wykorzystuje laser o mniejszej długości fali do odczytania mniejszych dziur i obszarów płaskich.

W DVD można niemal podwoić podstawową pojemność, korzystając z dwóch osobnych warstw na jednej stronie dysku i ponownie ją podwoić, wykorzystując obie strony dysku. Druga warstwa danych jest zapisywana na osobnym podłożu położonym pod pierwszą, która jest wtedy w części przejrzysta, co pozwala laserowi na przeniknięcie do wewnętrznej warstwy. Skupiając promień lasera na jednej z tych warstw napęd może odczytywać niemal dwa razy więcej danych z tej samej powierzchni.

latino-ino

Strona internetowa: komputery-pc.info